Սեպտեմբերի 10-ին Հայաստանի ֆուտբոլի հավաքականը անցկացնում էր 2010 թվականին կայանալիք ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության ընտրական փուլի իր երկրորդ հանդիպումը Իսպանիայի հավաքականի հետ: Խաղը տեղի ունեցավ Իսպանիայի մայրաքաղաքում: Երկրի տարբեր քաղաքներից եվրոպաբնակ հայերը եկել էին երկրպագելու Հայաստանի հավաքականին: Նրանց թիվը շատ մեծ չէր, սակայն նկատելի էր: Խաղն սկսվեց Երեվանի ժամանակով 1:00-ին: Ֆուտբոլային այդ մեծ երկրում չկան ֆուտբոլի երկրպագուներ... Բանն այն է, որ Հայաստանի պետական օրհներգի հնչեցման ժամանակ եւ ոչ մի իսպանացի ոտքի չկանգնեց: Եվ կարծես բոլորը` մի մարդու պես, սպասում էին Իսպանիայի պետական օրհներգին, որպեսզի ոտքի կանգնեն: Դա իհարկե պատիվ չի բերում աշխարահռչակ ֆուտբոլիստներ ու Եվրոպայի կրկնակի չեմպիոն հավաքական ունեցող երկրին: Ինչեւէ խաղն սկսվեց եւ ամեն ինչ մոռացվեց ու անտեսվեց: Այժմ ժամանակն էր երկրպագելու եւ ուշի ուշով հետեւելու: Հայաստանի հավաքականի խաղը առաջին խաղակեսի սկզբում ոչ մի կերպ չէր ստացվում: Գուցե դա մեր հավաքականին տրված մարզչական ցուցումներ հետեւանք էր. ակտիվորեն պաշտպանվել, գործել միայն խորքից: Այսպիսի մարտավարություն ընտրած թիմին Իսպանիան իհարկե պիտի պատժեր... 2 գնդակ ընդունելուց հետո` մեր հավաքականը կարծես արթնացավ ու մոռացավ ցուցումների մասին: Սակայն խաղակեսի ավարտին արդեն մնացել էր 10 րոպե եւ տղաներին չհաջողվեց կրճատել խաղի հաշիվը: Երկրորդ խաղակեսում Ռոման Բերեզովսկին եւս 2 գնդակ բաց թողեց: Մեր հավաքականը պարտվեց 4:0 խոշոր հաշվով, սակայն պարտվեց խաղալով: Ով գիտե, ինչպիսի ընթացք կստանար խաղը, եթե մեր հավաքականը խաղադաշտ դուրս գար այլ ցուցումներ ստանալով: Գուցե էլի պարտվեր, բայց գոնե ոչ խոշոր հաշվով: Խաղի դատավորի արդար լինելու մասին խոսք չի կարող լինել: Այսպիսի վատ դատված խաղ դժվար է հիշել, թե երբ է եղել վերջին անգամ ֆուտբոլի աշխարհի առաջնության ընտրական փուլերում: Խախտման համար հայ ֆուտբոլիստը դեղին քարտ ստացավ,իսկ իսպանացիները մի քանի անգամ կրկնելով ճիշտ նույնպիսի խախտումը մնացին անպատիժ: Սա արդեն լուրջ չէ ու ոչ էլ հետաքրքիր:
